Ik ben geboren op 25 november 1976 in Gihanga, Burundi. De afgelopen jaren woon ik hier in Nederland. Hoewel ik hier niet als vluchteling ben gekomen, betekent dit niet dat ik geen idee heb hoe het voelt. Geloof me, een vluchteling zijn in je eigen land is nog moeilijker dan een grens oversteken.
Elk jaar vier ik mijn verjaardag, ik denk dat veel aan de nacht dat we weg moesten rennen, die nacht in oktober 1993 toen de burgeroorlog in Burundi begon. We renden weg van mijn dorp Murira en verstopten ons tussen de bomen. Na een tocht van twee dagen door de bush geslapen kwamen we eindelijk aan in het centrum van Gihanga. Daar werden we beschermd door soldaten.
Dat is de dag dat ik eindelijk de haat besefte tussen Hutu’s en Tutsi’s. Toen mijn ouders me opvoedden om een Burundese burger te zijn, dachten ze nooit dat deze oorlog ooit zou uitbreken! Het waren pijnlijke nachten, ik wist niet hoe de toekomst er voor mij zou uitzien. Ik wist niet of ik ooit mijn 40ste verjaardag zou bereiken. In het vluchtelingencentrum moesten we wachten om voedsel te krijgen van de internationale organisatie WFP.
We hadden geen schoon water, geen kleding. Niemand van ons heeft iets met ons meegenomen. Dus we hebben hulp gekregen voor alles uit het buitenland na een paar dagen in het centrum. Ik zal niet de details vertellen over van een chorela-uitbraak in ons vluchtelingencentrum. Er gingen veel mensen dood. Ik overleefde het, maar het scheelde weinig. Ik wist dat God een doel voor mij heeft en dus zou ik niet sterven voordat ik het doel zou halen.
Ik was net op tijd om te worden behandeld! Maar elke keer in mijn gedachten kwam het geluid terug van mensen die ons in Bush zochten, en zei “Tinga Ababaya”, wat betekent dat ik naar slechte mensen op zoek was en ik het licht naar ons toe zou zien komen.
Ik was doodsbang en het kostte me vele jaren om me vrij te voelen, zelfs toen ik in een veilig land als Nederland was. Soms blijft het verleden je niet achtervolgen, je moet gewoon positief en sterk blijven! Ik ben dankbaar voor dit leven, ik was 17 toen de oorlog begon en toen ik dacht dat ik niet ouder dan 20 zou worden. Omdat ik mijn 42e verjaardag ga vieren, wil ik mijn verjaardag opdragen aan de vluchtelingen. Nu meer dan ooit tevoren!
Dit zijn mijn bonusjaren, en het zou geweldig zijn om ervoor te zorgen dat de ongelukkigen hulp krijgen, net als ik nu 25 jaar geleden. Ik heb ervoor gekozen de Stichting Vluchtelingen te steunen omdat hun missie veel voor me betekent en ik hoop dat je een bijdrage zult overwegen als een manier om met mij te vieren. Elk klein beetje zal helpen mijn doel te bereiken.
Vrede,
Eliane
hivstigmafighter 